دیوانی نوێی شیعره‌کانی سه‌ید کامیل ئیمامی (ئاوات)
نووسین و ئاماده‌کردنی: ئه‌نوه‌ر سوڵتانی
پارچە شیعری ژماره ٦٤
مەنجەڵی دڵ
|
وەکوڵ هات مەنجەڵی دڵ، دەس بە جێ ئەی دیدە گریانێ! دەبێ بڕژێنی ئاخر چاوەکەم! دوڕڕێ بە دامانێ لە سایەی سۆزی دڵ ئەمڕۆکە چاوم هێند دڵاوایە، لە گەوهەر پڕ دەکا ئەو، دەست و کۆشی هەر موسوڵمانێ ئەمن خۆ کۆشی خۆم پڕ کردووە، هەڵناگرێ چیدی جەهەننەم، ئەی ڕەقیبی بەد مەزەب، تۆش کۆشی خۆت دانێ! کە چاوم بۆتە گۆمی خوێن و خوێ، پرسیم لە هاودەردێ لەگەڵ دەریا، کوتی، بەستوویەتی چاو مەرج و پەیمانێ کە 'کامیل' خوێن دەبارێنێ لەچاو، ئەی بێوەفا یارم! حەکیمی دەردی وی هەر تۆی، کەرەم کە تۆزە دەرمانێ![1] (قاقڵاوا، هاوینی ١٣٥١ی هەتاوی) لاپەڕە ٢٤٧ ی چاپی جەعفەر و ٨٣ ی چاپی ئەنیسی |
عینوان و دەقی سەرجەم شیعرەکە، لە هەردوو چاپدا وەک یەکە.
هەندێک تەعبیری ڕازاوە و تازە لە شیعرەکەدا هەن:
دڵاوایی چاو: "لە سایەی سۆزی دڵ ئەمڕۆکە چاوم هێند دڵاوایە..."؛
تەنزی خەوتووی ناو ئەم میسراعە: "جەهەننەم ئەی ڕەقیبی بەدمەزەب تۆش کۆشی خۆت دانێ!"
سەنعەتی مطابقەی نێوان 'موسوڵمان' ی فەردی دووهەم و 'بەد مەزەب' ی فەردی سێهەم
"لەگەڵ دەریا، کوتی، بەستوویەتی..." لە جیاتی ئەوەی بڵێت "کوتی لەگەڵ دەریا بەستوویەتی..."
هێنانی مەرج و پەیمان پێکەوە.
چاو وەک گۆمی خوێن و خوێ شیعرەکەی نالیمان وەبیر دێنێتەوە کە دەڵێ: هەر جۆگە وجۆبارێ کەوا سوور و سوێر بێ، جێی جۆششی گریانی منە و خوێ نەڕژاوە (یان: خوێنە ڕژاوە).
مەلا مەحموودی بێخود شیعرێکی هەیە بەم فەردە دەست پێدەکات، بەڵام نازانم کارتێکەریی لە سەر ئاوات بووە یان نا:
"لەدولبەر گفتو گۆیێکم نەبیست، ئەی
سینە ئەفغانێ
لەلــــێوی پێکــــەنینێکم
نـــەدی، ئەی دیـــــدە گریانێ...."[1]
بەحری عەرووزیی شیعرەکە
هزج مثمن سالم: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن
[1] . ئەبوسەعید ئەبوالخیر شاعیری ئێرانیش چوارینەیەکی هەندێک هاوشێوەی ئەم شیعرەی هەیە:
دردی داریم و سینه‌ی بریانی / عشقی داریم و دیده‌ی گریانی عشقی و چه عشق، عشق عالم سوزی / دردی و چەدرد، درد بی درمانی!